Hoe heb je
dit werk gemaakt?
ANKE LAND:
Het beeld is ontstaan uit allerlei varianten op een gestileerd,
archtypisch mannetje dat door de wereld rent. Ik heb ze in de loop
van de jaren gemaakt aan de hand van foto’s, ik heb ze gegoten in gips, ik heb
ze gebakken in bladerdeeg en zelfs opgegeten. StarMan is het beeld van een beeld van een beeld van een beeld van
zo’n mannetje. Het resulteerde in het ontwerp van een bekende figuur in een
nieuwe omgeving: de ruimte. Verder kon ik nog niet gaan.
Het ontwerp
heb ik gescand, om het in het Textiellab van het Textielmuseum in Tilburg uit
te weven. Bij het weven smelten allerlei verschillende materialen ineen, en
voegen die veelzijdigheid samen met een grote tactiliteit. Het weefgetouw is
een computergestuurde weefmachine geworden, die echter nog steeds volgens het
achttiende-eeuwse systeem van die goeie ouwe Jaquard werkt. Niet meer de keus
van de ponskaart, namelijk gat of geen gat, maar de een of een nul, in
oneindige getallenreeksen. Het resultaat is nog steeds een wandkleed, geweven
om de tijd te doorstaan.
Waarom heb
je dit werk gemaakt?
ANKE LAND: Ik maak mijn wandkleden omdat ik net als
de gobelins van vroeger een soort stripverhalen wil maken. Meestal gaan die als
in een dagboek over de actualiteit van alledag. StarMan maakt zich daar even uit los. Ogenschijnlijk
geruststellend, zo tussen de sterren, maar ook wel wat verontrustend, wandelt
hij in stevig tempo door de ruimte. Het lijkt wel of hij tijdelijkheid en
eeuwigheid gelijktijdig wil beleven. Ik hou van de combinatie onrustbarend en
geruststellend. StarMan was een
tijdlang weggekropen, stijf opgerold, zo stijf dat het leek alsof hij zich niet
wilde laten zien. Ik heb hem uitgerold en op een stevige oude plank vastgezet.
Diezelfde spanning tussen actualiteit,
historie en eeuwigheid zit overigens in mijn beelden van schedels, die tegelijk
portret en masker zijn. Tijdelijkheid en eeuwigheid in één oogopslag
verenigd. Het skelet houdt het leven bij elkaar. En veilig opgesloten in die
schedel zit het brein. Daar gaat iets heel geruststellends vanuit. StarMan hinkelt op al die uiteenlopende
gedachten door de kosmos. U, ik, wij allemaal, wij hebben StarMan nodig!
